Onlangs is Marlinde Weener geselecteerd om naar Colombia af te reizen en daar de functie Veldvrijwilliger te gaan vervullen. Deze maand zal ze naar Colombia vliegen, maar wij spraken haar nog net voor haar vertrek om haar een paar vragen te stellen!
Gefeliciteerd! Je bent geselecteerd om naar Colombia te gaan als veldvrijwilliger, hoe voel je je nu, voordat je naar Colombia af zal reizen?
Misschien is het moeilijk om je helemaal voor te bereiden op dit avontuur, maar ik voel me er wel klaar voor. Alles wat georganiseerd moest worden is georganiseerd. Mijn visum is geregeld, mijn vliegticket is binnen en ik heb zelfs mijn stoel al uitgekozen. Mijn laatste twee weken wil ik wijden aan het zoveel mogelijk lezen over de Colombiaanse situatie. Over het algemeen voel ik me vrij rustig, maar af en toe word ik wel even in beslag genomen door zenuwen voor het onbekende. Terwijl veel leeftijdsgenoten in mijn omgeving zich aan het settelen zijn is mijn vastigheid op het moment ver te zoeken. Afgelopen jaar woonde ik in Spanje om mij volledig te storten op het verbeteren van mijn Spaans ter voorbereiding op dit werk. Over twee weken verandert mijn leven weer radicaal wanneer ik naar Colombia vlieg. Ik heb besloten dat dit hét moment is om het avontuur aan te gaan, juist omdat ik mij deze vrijheid nu kan permitteren, ik zit nu nergens aan vast. Naast de existentiële vragen vliegt er soms ook een vleug euforie door mijn lijf. Ik kan niet wachten om weer in Colombia te zijn en alle leuke mensen die ik al heb mogen ontmoeten tijdens de introductieweek weer te zien.
Hoe vond je het selectieproces?
Het selectieproces is erg uitgebreid. Ik wist al een paar jaar geleden dat ik dit wilde doen en ik ben daar heel doelgericht naar toe gaan werken. Voordat ik naar Spanje verhuisde had ik een sollicitatie voor team Mexico, waarna ik hoorde dat ik mijn Spaans nog flink moest bijspijkeren. Hierna maakte ik de keuze om naar Spanje te verhuizen. De eerstvolgende sollicitatieronde voor team Colombia (waar mijn voorkeur toch naar uitging) was in mei. De sollicitatie duurde twee uur en werd gehouden in het Spaans. Alle uren Spaans hadden hun vruchten afgeworpen want ik werd uitgenodigd voor de selectieweek in Madrid in augustus! Ik vond de selectieweek heel bijzonder. Het programma zat vol geschiedenislessen over Colombia, rolspellen, groepsopdrachten, lessen over mensenrechten en PBI’s manier van werken. Het was een intense en interessante ervaring om alle facetten van het leven te delen met een diverse groep mensen op een afgelegen boerderij: van de slaapkamer, het ontbijt, het tandenpoetsen tot onze gedachtegangen over alle onderwerpen die we bespraken. Ik heb het selectieproces ervaren als een manier om er achter te komen of mijn persoonlijkheid aansluit op het soort situaties die je zal tegenkomen in het veld. De aanpak vanuit de organisatie is heel persoonlijk en er wordt een grote mate van zelfreflectie van je gevraagd, iets wat in zichzelf al een waardevolle ervaring is.
Waarom heb je voor PBI gekozen?
Ik ben gepassioneerd over mensenrechten, maar kan mij vaak niet vinden in de werkwijze van NGO’s die zich bezighouden met deze thematiek in het buitenland. Daarentegen kan ik mij volledig vinden in de kernwaarden van PBI. Onpartijdigheid is een belangrijke basis voor de organisatie, wat betekent dat wij als buitenlandse entiteit geen invloed hebben op de besluiten van de mensenrechtenverdedigers die worden begeleid door PBI. PBI werkt vooral secundair achter de schermen om lokale organisaties te beschermen tegen bedreigingen en geweld. Daarnaast vind ik het mooi dat er binnen PBI zoveel aandacht is voor het menselijke aspect waardoor het ook een persoonlijke leerweg wordt, waarbij kwetsbaarheid en het loslaten van het ego voorop staat.
Waarom heb je voor Colombia gekozen?
In 2016 ging ik voor het eerst alleen op reis en de bestemming was Zuid Amerika. Ik begon zelf in Argentinie maar kwam regelmatig mensen tegen die al door Colombia hadden gereisd. Stuk voor stuk vertelden zij hoe geweldig zij het land vonden, bijna altijd door de locals die ze er hadden ontmoet. Waar wij in Nederland op straat naarstig oogcontact vermijden met vreemden en wij affectie en intimiteit bijna exclusief binnen romantische relaties ervaren, is Colombia op een winterse dag een warm bad waar je liever nooit meer uitstapt. Althans, voor een reizende Nederlander. Want onder de warmte van de mensen gaat een gewelddadige geschiedenis en heden van het land schuil en verkeren veel mensen in moeilijke situaties. Ik wilde graag bij een volgend bezoek aan het land mijn typische Bogotá-Cartagena-Santa Marta-Tyrona Park-Minca-Medellin avontuurtje inruilen voor eentje die mij inzicht zou geven in de realiteit van het land.
Waar zie je het meest naar uit tijdens je functie en wat vind je nog spannend?
Op de tweede plek qua dingen die ik het aller aller spannendst vind, staat het gesprek aangaan met locale autoriteiten met betrekking tot mensenrechten. We hebben tijdens de introductieweek een rollenspel gedaan waarin goed op ons werd overgebracht hoe zo een meeting kan gaan. Je moet stevig in je schoenen staan. Op de eerste plek van spannendste dingen staat het delen van de woonruimte. Ik hecht veel waarde aan momentjes voor mezelf om even alles van de dag te verwerken en een plekje te geven. Een eigen slaapkamer zal in Colombia alleen niet altijd een garantie zijn. Die momentjes voor jezelf zal je dus op andere manieren vorm moeten geven. Misschien een tripje naar de natuur op de vrije dagen bijvoorbeeld. Ik kijk het meeste uit naar het weerzien van iedereen uit het team. De weg voorafgaand naar het aan de slag gaan als veldvrijwilliger doe je helemaal alleen, maar als je eenmaal daar bent deel je de ervaring met je collega’s. Daarnaast kijk ik ontzettend uit naar alle dingen die ik daar mag leren; het leren van de activisten waarmee we zullen werken, over de Colombiaanse situatie, kennis delen met mijn teamgenoten, nog meer kansen om mijn Spaans te verbeteren en vooral mijzelf leren kennen en ontwikkelen in uitdagende situaties.
Mede mogelijk gemaakt door: